Wat ondenkbaar was, is gebeurd: heel ons kerkelijk leven is door één virus enorm beperkt en bijna lamgelegd, want ook in kerken kan het virus zijn werk doen.
Diensten verzorgen via de onlinemiddelen lukt nog wel en hebben zelfs een goed bereik. Het contact met alle gemeenteleden te onderhouden en hen erbij blijven betrekken, blijkt veel lastiger te zijn. Nog ingewikkelder is met het pastoraat, de persoonlijke zorg voor onze gemeenteleden en daarin in het bijzonder de alleenstaanden.
Juist door deze crisis merken we dat pastoraat geen losstaand deel van het gemeenteleven is, maar het cement dat alles bij elkaar houdt. Zonder deze pastorale verbondenheid verwordt het geloof tot iets individueels met weinig meerwaarde voor de gemeenschap. Uit de pastorale verbondenheid blijkt de waarde van het geloof, krijgt het handen en voeten en wordt de liefde zichtbaar.